Obama, amehoela!

Toen ik de straat in liep zag ik dat er nog meer was veranderd, niet alleen de avondwinkel was bijna onherkenbaar geworden, ook de zwerver die er meestal voor de deur stond was een totaal andere zwerver.
Hij droeg een hoofdtooi met veren die ooit felgekleurd moesten zijn geweest, nu waren ze grauw. Zijn jas was van een onduidelijke, stugge stof en hij droeg een glimmend zwarte handtas.
Ik heb wat met zwervers, en zwervers hebben wat met mij. Niet alleen dat ze uitgerekend mij altijd en eeuwig om geld vragen en juist niet de persoon die naast mij loopt, nee er lijkt veel meer te zijn tussen mij en de zwervers. Er is sprake van een soort chemie.
Ik rookte een sigaret, en deed alsof ik een sms aan het versturen was, en zag hoe van de overzijde een man met een gitaar aan kwam lopen. Hij zag eruit als Bob Dylan, maar dan nog verwilderder. Hij groette de indiaan met: ‘Obama changes’ en hield hierbij zijn hand in de lucht.
Ik keek ondertussen naar de kerstverlichting om de lantarenpalen, die dit jaar van kleur waren veranderd. Vroeger waren ze groen met rood, nu wit met wit.
‘Wat gaat Obama veranderen mijn vriend, wat gaat hij voor ons doen mijn vriend?’ hoorde ik de indiaan zeggen. Bob Dylan murmelde wat onverstaanbaars maar ik hoorde toch weer duidelijk het woord ‘Change’ vallen. De indiaan zei hierna een paar keer nadrukkelijk: ‘Obama amehoela’ en plukte aan zijn tooi.
Het ging regenen en ze kropen samen in een portiek tussen een café en een lingeriezaak, ze hadden beiden hun handen diep in de zakken gestoken, ze keken allebei moeilijk en waren zachtjes aan het schelden. Opeens zei de indiaan: ‘Ik haat werkvergaderingen, ik haat ze zo verschrikkelijk!’ Bob Dylan beaamde dat door met zijn hoofd te knikken.
Toen ik teruglas wat ik getypt had terwijl ik stond te luisteren las ik tot mijn schrik: ‘Geef de mensen kleine stukjes hoop’
Toen was het tijd te vertrekken.