Schaduw voor Sirius

Als ik de schaduw opzoek ligt er al een ander. Ik hou niet zo van de zon, alleen in februari, dan is de zon het fijnste wat ik ken, dan voel ik dat mijn oude lijf alles weer doorstaan heeft; de kou en de vochtigheid op alle plekken waar ik in slaap val.
Vanmiddag liep ik met iemand een eindje op, het was een jonge vrouw in een zomerjurk, met een klein hoedje op. Ze glimlachte, maar bij het stoplicht had ze genoeg van me en joeg me weg.
Ik denk dat niemand zoveel naar de grond gekeken heeft als ik, dat bijvoorbeeld niemand weet hoe ontzettend veel insecten op weg zijn naar een andere plek. Soms volg ik mieren, of kleine torren, maar uiteindelijk raak ik ze altijd kwijt. Ik geloof dat de insecten het een stuk beter hebben dan wij, het lijkt wel of ze een uitweg hebben gevonden, ze kunnen verdwijnen in kieren en spleten, in riolen, waar ik niet bij kan.
Die man, daar aan het einde van de straat heeft me mijn naam gegeven, dat schept een band. Als ik hem `s ochtends uit zijn huis zie komen groet hij me, soms geeft hij alleen een knipoog en altijd loop ik met hem mee, tot aan de kiosk, waar hij wat te eten koopt, meestal zo’n rond broodje met een gat, wat naar niets smaakt maar wel goed vult. Vaak eten we samen, dan krijg ik de helft.
Soms val ik in slaap op een plek van een ander, of ergens waar ik denk dat ze me niet aardig vinden, ze jagen me dan weg, soms schreeuwen ze tegen me, maar ik hoor het allang niet meer.
Mijn dromen zijn heel eenvoudig, mijn dromen gaan over achtervolgingen, over alle plekken waar ik ooit ben geweest. Over de tijd toen ik mijn ogen nog gesloten had en rondkroop op onbekende plekken. Over de schoppen die ik heb gekregen, en de strelingen, over al mijn kinderen, die soms opduiken in stegen of parken.
Aan het einde van de straat is een koele plek, op het marmer. Ik kan goed aanvoelen of ik de eerste op die plek ben, de eerste op die dag; marmer houdt warmte langer vast dan je denkt.
Hij, daar aan de overkant, daar bij dat terras, dat is een fanatieke; hij weet heel goed dat de mensen hem aandoenlijk vinden, met al zijn mankementen en zijn gezucht en gesteun. Als het echt moeilijk wordt en hij heel veel honger heeft, doet hij kunstjes voor eten.
Wat niemand snapt is dat het leven stil staat. Dat iedereen druk heen en weer rent maar er niets verandert, dat alles altijd precies hetzelfde zal blijven. En toch rennen ze rond mijn voeten, en missen op een haar na een bus. Schelden alsof de wereld zojuist vergaan is.
Ik moet toegeven, sommige dagen zijn mooi, als er een koel briesje door de straten waait, en de lucht stralend is, en ik mijn buikje rond heb gegeten en zicht heb op nog wat. Dan denk ik: ‘Deze dag komt nooit meer terug,’ maar al snel bedenk ik dat alle dagen hetzelfde zijn.
Daarom lig ik hier. Daarom beweeg ik zo min mogelijk.