Een kamer in het verleden (1)

Tussen 18 en 24 september zit ik gevangen op een vlot in het Lauwersmeer. Elke dag zal ik hier verslag doen van mijn eenzame opsluiting zonder telefoon, internet, televisie en vooral menselijk contact. Ik neem wat boeken, een paar cd’s, een camera en een deel van mijn nieuwe roman mee. Op papier, want mijn eigen computer moet ik thuis laten van de VPRO. Ik ga proberen een beetje te werken want ik zit met een deadline die ik heel serieus moet gaan nemen. Tijdens de afzondering zal ik misschien opeens bewust worden van die ernst, of zo in paniek raken dat ik mijn bed niet meer uit kom. In beiden gevallen kan niemand daar iets aan veranderen, want ik ben niet te bereiken.
Paulien Cornelisse ging mij voor en Gerbrand Bakker doorstaat, op het moment dat ik dit schrijf, zijn eerste dag op het vlot. Van Jan van Mersbergen leende hij een hengel en Jan is zo vriendelijk om ook mij die uit te lenen, al heb ik hem niet durven zeggen dat ik helemaal niet kan vissen, maar dat maakt misschien niets uit, niemand die me ziet.
Mijn grootmoeder vroeg een paar dagen geleden: ‘Is dat niet gevaarlijk, zo op een vlot?’
Ik zei: ‘Nee grootmoeder, er is zelfs een afzuigkap.’
Ik hou graag vol dat het een vlot is, maar het is natuurlijk gewoon een woonboot, met keuken, werkkamer, slaapkamer, douche en wc en dus een afzuigkap.
Elke dag zal ik opnamen maken die ‘s avonds worden uitgezonden tijdens De Avonden van de VPRO. Ergens in de middag zal ik bezoek krijgen van een koerier die mijn opgenomen radioverslag naar de studio zal brengen. Ook zal ik foto’s maken die op de website van Een kamer in het verleden te zien zullen zijn. Misschien schrijf ik zelfs wel een stukje over een meerkoet, een mislukte maaltijd of het plotse bezoek van een dikke hoestende man in een roeiboot die aan wal komt en niet meer weg wil gaan.
Ik neem een grote witte badjas mee omdat ik daar het liefste in schrijf. Aangezien ik geen bezoek zal ontvangen, op de koerier die de opnamen komt halen na, zal ik die badjas niet uittrekken. Misschien zal ik zelfs op het kleine eilandje waar het vlot is aangelegd, mijn witte badjas dragen. Misschien doe ik hem zelfs na dit project niet meer uit, alles is mogelijk.
De VPRO vroeg mij wat ik het meeste ga missen, en dat is niet het internet, of de telefoon, maar mijn vriendin, die aan wal blijft.