Totale leegverkoop

Toen ik vanavond een film wilde gaan huren bij de videotheek om de hoek, zag ik dat overal op de ramen vellen papier hingen met schreeuwerige teksten. Enorme kortingen werden er gegeven. Dat is niets nieuws, deze videotheek heeft er een handje van, maar dit keer was het serieus. ‘Na 32 jaar gaan onze winkels dicht!’ stond er met hysterische letters op een rood vel geschreven. Op de deur hing een exemplaar met daarop: ‘Winkelruimte te huur.’
Ik liep rustig naar binnen, en tot mijn grote blijdschap stond de man met de paardenstaart achter de balie. De laatste weken stond er bijna elke dag een oudere man die zeven dagen per week dezelfde beige kabeltrui droeg en heel vreemd uit zijn mond rook. Om eerlijk te zijn naar stront, wat meestal duidt op ernstige maag en darmproblemen, of rare hobby’s waar ik niets van wil weten, dus zorgde ik voor bliksembezoeken, waardoor de verkoper geen kans kreeg om een woord tegen me zeggen.
‘Jullie gaan weg,’ zei ik tegen de balie geleund.
‘Ja…,’ zei de man met de staart, ‘na 32 jaar houden we ermee op.’ Hij haalde zijn schouders op.
‘En wat ga je nu doen?’
‘Ik verhuis naar Arnhem, ik heb daar een huis gekocht. Véél goedkoper dan in Amsterdam. Zo goedkoop zelfs dat het helemaal niet meer uitmaakt of ik nou wel of geen baan heb.’
‘En wat komt hier?’
‘Ik denk een Turkse groenteman, of een Islamitische slagerij,’ zei hij met een brede grijns, en ja, dat vind ik altijd prachtig. Zulke dingen zitten bij sommige mensen erg diep, dus reageerde ik met: ‘Ohjee.’
‘Ja, ja,’ zei hij.
Ik zocht een paar dvd’s uit, die ik tegen de huurprijs mocht kopen, en dacht aan de enorme boetes die ik hier in het afgelopen jaar had betaald. Ik ben altijd te lui om een dvd terug te brengen, en als ik al te laat ben laat ik er liever nog een dagje overheen gaan, en vaak nog een, vraag me niet waarom. Als de boete echt te hoog is geworden hou ik de dvd’s in mijn bezit en wissel ik van videotheek.
‘Nou dat was het dan,’ zei ik bij het afrekenen.
‘Ja, helaas,’ mompelde de man met de paardenstaart terwijl hij druk door de bakken dvd’s bladerde.
‘Alles verdwijnt,’ zuchtte ik.
Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. ‘We hebben een probleem, ik kan een van je films niet vinden, hij is verdwenen.’
‘Welke?’ vroeg ik.
Tot mijn verdriet hield hij de hoes Submarino van Thomas Vinterberg omhoog, naar mijn mening absoluut de beste film van vorig jaar.
‘Ook dat nog,’ mompelde ik.

Vintage

Hier om de hoek zit een videotheek waar ze blauwe neon verlichting in het raam hebben en waar elke week een handgeschreven aanbieding porno dvd’s op de ramen prijkt.
Het tapijt is vies, het plafond vol kringen van oude en nieuwe lekkages, en op regenachtige dagen ligt de halve zaak vol stukken karton om het water op te vangen.
De medewerkers stinken een beetje naar zweet en tabak, en soms rookt er een een joint achter de balie die, als er klanten de zaak binnen komen, snel in een laatje word verstopt.
Een van de medewerkers was mijn absolute favoriet geworden: een man van in de dertig met een paardenstaart die zijn werktijd verveeld op een laag krukje uitzit, soms een banaan op de toonbank heeft liggen en meestal naar oude films kijkt op een ouderwets televisietoestel in de lucht. Hij draagt altijd vreemde truien en shirtjes met opdrukken van sportmerken. Tot op de draad versleten zijn ze, maar tegenwoordig is dat zo hip als het maar kan.
De laatste keer dat ik er was droeg hij een wit sportjasje met als opdruk: ‘Sharp Electronics, Pure dolby surround’
Het leuke aan deze verkoper was dat ik het idee had dat hij het zelf niet doorhad, dat hij ergens eind jaren negentig gewoon zulke shirts en truien kocht en nog altijd, na driehonderd wasbeurten, draagt. Ik was er zelfs een tijd zeker van, dat dit een echt mens was, dus luisterde ik goed naar zijn mening over films en hield vaak even stil als hij aan de telefoon was; ik had hier te maken met iemand aan wie alles voorbij was gegaan, een misschien wel wereldvreemde film-fanaat die op een dag een bordje met ‘medewerker gezocht’ op de deur van zijn videotheek zag hangen. Al jaren werkte hij er nu, was zelfs elk jaar dichter bij de videotheek komen wonen en had de dromen die hij ooit had laten varen; het was wel goed zo.
Afgelopen vrijdag kwam daar verandering in toen ik even voor sluitingstijd een paar dvd’s huurde. De man met de paardenstaart was aan het opruimen en midden in de winkel stond een moderne racefiets zonder remmen, met flinterdunne banden en een vintage Lepper zadel met grove stiksels. Toen ik afrekende zag ik ook zijn vintage Adidas sportschoenen met veters in een afwijkende kleur.
Toen hij me naar buiten liet fietste hij snel weg op zijn racefiets. Hij droeg een houtje touwtje jas en een rugzak vol buttons. Zonder remmen, dacht ik nog, dat gaat een keer fout.
Opeens wist ik zeker dat hij zijn shirtjes en truien in een vintage winkel kocht, voor astronomische bedragen zelfs.
Het rest mij nog u te vertellen dat ze bij deze videotheek twee soorten snoepgoed verkopen: Lions en King pepermunt, beiden uitgestald in een verpakking die met bruin plakband eindeloos gerepareerd is.
Uit de vriezer zijn er drie soorten Casa di mamma ovenpizza’s, en uit zeer betrouwbare bron kan ik u vertellen dat de ware filmhebber niets anders eet.