Etalage

De etalage van Athenaeum boekhandel op het Amsterdamse Spui staat deze week en de komende in het teken van drank, fast-food en gecensureerde porno; Het Voorseizoen ligt in de winkels, natuurlijk ook bij u in de buurt.

Mislukt tegeltje

Gisteren was ik te gast bij Frénk van der Linden, in het NTR programma kunststof, natuurlijk over mijn nieuwe roman Het Voorseizoen.
Aan het einde van de uitzending moest ik een motto op een badkamer tegeltje schrijven. De eerste keer ging dat mis; zelfs mijn zelfgekozen motto haal ik soms door de war, en een beetje poetsen had geen zin, dus mocht het over en ben ik nu in het bezit van een mislukt tegeltje. Fantastisch eigenlijk.

Voor degene die het gemist hebben is het interview hier te beluisteren.

Pijn is iets heel persoonlijks

In het laatste nummer van Hollands Maandblad laat ik u kennis maken met Martin Zonders, een pensioengerechtigde entrepreneur uit Amsterdam die heel wat te klagen heeft en beroemd wil worden met zijn saucijzenbroodjes, of zoals Zonders het zelf zegt: ‘Toen ik besefte dat ik degene zou worden die het saucijzenbroodje weer nieuw leven in zou blazen, dat ik met mijn geheime kruidenmengsel al gauw op handen gedragen zou worden in de stad, – hetgeen natuurlijk al veel eerder had moeten gebeuren – en uiteindelijk in hartje Manhattan mijn eerste deli zou openen waar de beroemde saucijzen uit Amsterdam prominent in de etalages zouden liggen, zat ik op de bank in mijn woonkamer en was genezende van een gebroken heup door een klein ongeluk in huis.’

Het Voorseizoen, voorpublicatie: Hoofdstuk 14

Hier kunt u een voorpublicatie lezen van hoofdstuk 14 van mijn nieuwe roman Het Voorseizoen. Op 21 april ligt Het Voorseizoen in de boekhandel. Hier kunt u nog altijd lezen hoe het idee voor het boek (ongeveer) tot stand is gekomen.

Totale leegverkoop

Toen ik vanavond een film wilde gaan huren bij de videotheek om de hoek, zag ik dat overal op de ramen vellen papier hingen met schreeuwerige teksten. Enorme kortingen werden er gegeven. Dat is niets nieuws, deze videotheek heeft er een handje van, maar dit keer was het serieus. ‘Na 32 jaar gaan onze winkels dicht!’ stond er met hysterische letters op een rood vel geschreven. Op de deur hing een exemplaar met daarop: ‘Winkelruimte te huur.’
Ik liep rustig naar binnen, en tot mijn grote blijdschap stond de man met de paardenstaart achter de balie. De laatste weken stond er bijna elke dag een oudere man die zeven dagen per week dezelfde beige kabeltrui droeg en heel vreemd uit zijn mond rook. Om eerlijk te zijn naar stront, wat meestal duidt op ernstige maag en darmproblemen, of rare hobby’s waar ik niets van wil weten, dus zorgde ik voor bliksembezoeken, waardoor de verkoper geen kans kreeg om een woord tegen me zeggen.
‘Jullie gaan weg,’ zei ik tegen de balie geleund.
‘Ja…,’ zei de man met de staart, ‘na 32 jaar houden we ermee op.’ Hij haalde zijn schouders op.
‘En wat ga je nu doen?’
‘Ik verhuis naar Arnhem, ik heb daar een huis gekocht. Véél goedkoper dan in Amsterdam. Zo goedkoop zelfs dat het helemaal niet meer uitmaakt of ik nou wel of geen baan heb.’
‘En wat komt hier?’
‘Ik denk een Turkse groenteman, of een Islamitische slagerij,’ zei hij met een brede grijns, en ja, dat vind ik altijd prachtig. Zulke dingen zitten bij sommige mensen erg diep, dus reageerde ik met: ‘Ohjee.’
‘Ja, ja,’ zei hij.
Ik zocht een paar dvd’s uit, die ik tegen de huurprijs mocht kopen, en dacht aan de enorme boetes die ik hier in het afgelopen jaar had betaald. Ik ben altijd te lui om een dvd terug te brengen, en als ik al te laat ben laat ik er liever nog een dagje overheen gaan, en vaak nog een, vraag me niet waarom. Als de boete echt te hoog is geworden hou ik de dvd’s in mijn bezit en wissel ik van videotheek.
‘Nou dat was het dan,’ zei ik bij het afrekenen.
‘Ja, helaas,’ mompelde de man met de paardenstaart terwijl hij druk door de bakken dvd’s bladerde.
‘Alles verdwijnt,’ zuchtte ik.
Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. ‘We hebben een probleem, ik kan een van je films niet vinden, hij is verdwenen.’
‘Welke?’ vroeg ik.
Tot mijn verdriet hield hij de hoes Submarino van Thomas Vinterberg omhoog, naar mijn mening absoluut de beste film van vorig jaar.
‘Ook dat nog,’ mompelde ik.